“Proletarya partisinin demirden disiplinini az da olsa zayıflatan herkes, gerçekte proletaryaya karşı burjuvaziye yardım eder.” İşte bu gerçeklikte mücadele eden militanlar olarak esasımız burjuvaziye asla yardım etmemek olmak zorunda. Bu zorundalığa gerçekten inanmakla başlayan genelden özele tüm zorluklara ve yetmezliklere karşı öze dokunan militanlar için devasa yetmezlikler aşılamaz gibi görünen engeller de yoktur.
Öncelikle o, öze dokunmak gerekir ki, bu var olan kapitalist sistemde şekillenen bireyler olarak bizler açısından çoğu zaman zor oluyor. Ayak diriyor, hayırlarımız, bir dağ oluyor aşılamazlara bırakıyor kendini. Kimi zaman küçük burjuva gururumuza kimi zaman vazgeçemediğimiz tembelliklerimizin karşısında hayalini kurduğumuz özgür bir geleceği gerçekleştirecek yolun önce kendimizi değiştirmekten geçtiğini unutuyoruz ve hatta unutturuyoruz. Elbette olmasına gerçekten ikna isek yapabiliriz, yoksa konuşuruz, tespitlerde bulunur ve kendi doğrularımıza bencil yaşamımıza döneriz. Hareket, ilerleme ancak köklü bir değişimi köklü bir değişim için atılan adımları ifade eder. Ve o zaman anlamlıdır ve ancak o zaman bilince çıkartılır. Hedefi olmayan bir çalışma beyni ya da kalbi olmayan bir insan kadar imkânsızdır.
Kitap okuma, yazı yazma, birkaç pratik örgütleme vb. gibi devrimciliği öğrendiğini sanan birey doğanın hareketini kavramaz ve bu hareketi ileriye sıçratmaz ise değişimin ileriye, devrimci dönüşüme evrilmesi mümkün değildir. Okunan kitabı anlayan, yazılan yazıları içselleştiren, örgütlenen pratiği hisseden, sorgulayan hareketin yasasına göre devrimcileşen militan ancak ve ancak gerçeğe ulaşır. Gerçeği bilince çıkaran militanın da devrimci yaşamı gününü örgütlemede, yoldaşlarına yaklaşımında, sözlerinde, duruşunda, olaylara yaklaşımında vb. iddiasının gücü ile doğru orantılıdır.
İddia sahibi miyim? Kolektife, devrime, yoldaşlarıma inançtan ne anlıyorum? Sorularıma güçlü cevaplar verebiliyor muyum? Verdiğim cevaplara yoğunlaşmam ne boyutta? Doğru cevaplar verebilmek soruların anlaşılabilmesinin bir sonucudur.
İç sorgulamanın, kendimize verdiğimiz cevapların yanı sıra kolektifin kendini düzeltme çabası her zaman kendini yeniden örgütleme gayreti ile birbirimizi eleştirmek yine güçlü değişimin en büyük parçasıdır. Eleştiriler etrafımızda dolanırken buna paralel dile getiremediğimiz özeleştirilerimizle bir dağ olur karşımızda. Canımızı yakan eleştiri, dile getiremediğimiz özeleştiri kolektife, devrime, yoldaşlarımıza bağını kurabilmekle ilintidir. Eleştirirken amacımızın ne olduğu sorusuna verilen cevabın niteliği kadar özeleştiri verirken amacın da ne olduğuna verilen cevap kadar değerli ve anlamlıdır. Sayfalarca yazı yazmaya, çok uzaklara gitmeye, sözleri dolandırmaya gerek yok. Eğer ben bir militan isem eleştirilere karşı devrimci cevaplar vermek zorundayım.
Devrimci cevaplar için!
Özel mülk anlayışına dayalı üretim araçlarının hâkimi kapitalizmin en küçük hücremize dahi sirayet ettiği bencil yaşam tarzı ile yüzleşmek.
Neden eleştirilerimde acımasız özeleştirilerimde iyimserim? Neden bencilim? Neden burjuva yaşam tarzında direniyorum? Neden yoldaşlarıma güvenmiyorum? Neden gerçekler değil yanlışları dillendiriyorum? Kişilerin hataları üzerinden yükselmeyi tercih etmek yerine kolektife güveni inşa etmiyorum?
Hangi militan burjuvaziye yardım etmek istiyorum cümlesini dile getirir. Bu sorunun cevabı hepimizde nettir. Ancak sözel olmasa da yaşamlarımızda Proletarya partisinin demirden disiplinini zayıflatan hareketlerimizle burjuvaziye hizmet ediyoruzdur bunu dile getirmesek bile.
